First War of the Skies

Oorlog

De wereld van Clicker Heroes was geboren, maar het zou nog even duren voordat het een planeet zou worden zoals nu, met vele verschillende landschappen en talloze heroes en monsters die daar rondlopen. Op dit moment was het nog een lege planeet, gevuld met landen waar niets groeide en zeeën met water dat niet te drinken was. Te midden van deze leegte zagen Amenhotep, Ma Zhu en Abaddon het levenslicht: de eerste drie goden van de wereld van Clicker Heroes. Omringd door 27 beelden en het gevoel van kracht dat die beelden gaven, wisten ze nog niet wie ze waren, maar wel wat hen te doen stond: de lege wereld om hen heen vullen met leven.

Helaas hadden de drie goden verschillende ideeën over hoe ze de wereld wilden gaan vullen met leven.

  • Amenhotep zag een westerse wereld voor zich, gevuld met monsters die geld opleverden en heroes die met elkaar zouden concurreren om dat geld. Hij noemde zijn visie kapitalisme.
  • Ma Zhu zag een oosterse wereld voor zich, gevuld met monsters en heroes die niemand pijn deden en samen hun lusten en lasten deelden. Hij noemde zijn visie communisme.
  • Abaddon zag een wereld van chaos voor zich, gevuld met egoïstische monsters en heroes die hun leven inrichtten precies zoals het hen uitkwam. Hij noemde zijn visie anarchisme.

Ondanks veel overleg lukte het de drie niet om uit te komen op een visie waar ze het allen mee eens waren. Amenhotep besloot dat er maar één manier was om dit op te lossen: hij verklaarde oorlog aan zijn twee mede-goden.

“Jullie zien die machtige beelden? Dat zijn Ancients. Ieder van ons krijgt er 9. Vanaf dat moment is het oorlog. We vechten tot de dood. De laatste die overeind blijft staan, wint.”

En zo ontstond de First War of the Skies. Iedereen greep zo snel als ze konden 9 Ancients en vluchtte naar een geheime schuilplaats om daar hun plan te overdenken.

De goden waren erg aan elkaar gewaagd. Alledrie dachten ze dat hun strategie de winnende zou zijn.

Ma Zhu was de eerste die erachter kwam dat zijn plan misschien niet zou werken. Hij had het zich lekker comfortabel gemaakt in een gat onder de grond, samen met zijn Ancients, maar hoe langer hij daar zat, hoe zieker hij zich begon te voelen. Hij voelde aan dat dit het werk was van Abaddon, en besloot hem op te zoeken. Hij realiseerde zich dat als hij niets deed, hij vanzelf dood zou gaan.

Ook Amenhotep besefte dat hij op zijn hoede moest zijn. Hij trainde iedere dag, en hoewel hij sterker werd, voelde hij zich ook steeds zieker worden. Dit kon alleen het werk van Abaddon zijn, wist hij, en hij besloot om ook naar Abaddon te gaan. Hij had genoeg getraind om een redelijke kans te hebben om de skelettengod in te maken, en als hij nog langer zou trainen, zou er misschien helemaal geen moment meer komen om hem te verslaan.

En zo kwam het dat de drie goden elkaar weer ontmoetten na weken van solitude. Ma Zhu arriveerde het eerste bij de schuilplaats van Abaddon en smeekte hem, tevergeefs, om immuun te worden gemaakt tegen het gif. Vervolgens kwam ook Amenhotep aan. Die deed niet aan smeken. Met ogen rood van woede haalde hij uit naar de schepper van het gif.

Abaddon voelde een harde klap op zijn schedel. Jeetje, dacht hij, sinds wanneer was Amenhotep zo sterk geworden? Toen pas zag hij de biceps die de god had gegroeid die voor hem stond. Hij besefte dat hij dit gevecht op brute kracht niet kon winnen. Maar, als zijn gif zijn werk goed had gedaan, zou zijn tegenstander wel een stuk minder uithoudingsvermogen moeten hebben. Met een beetje geluk kon hij het gevecht lang genoeg rekken om Amenhotep uit te putten.

Helaas was het geluk niet aan de kant van Abaddon. Amenhotep was niet alleen veel sterker, maar dankzij de kracht van zijn Ancient Juggernaut had hij ook een oneindig uithoudingsvermogen. Daar had zijn collega-god niet op gerekend. Na een gevecht dat vier uur duurde, deelde Amenhotep dan ook de genadeklap uit aan Abaddon. Ma Zhu keek toe en zag hoe Abaddon dood neerviel.

“Zo, opgeruimd staat netjes.” zuchtte Amenhotep. Hij draaide zijn hoofd richting de toeschouwer en wisselde een blik van verstandhouding uit. Ze hadden nu beiden dezelfde prioriteit, en dat wisten ze. Ze moesten zich ontdoen van het gif dat huishield in hun lichamen. Nu dat Abaddon dood was, konden ze bij zijn Ancients, en konden ze de kracht van Bubos gebruiken om zichzelf te genezen en immuun te maken.

De twee goden liepen naar de Ancient of Diseases toe en gingen rustig zitten. Samen begonnen ze zich te laven in zijn kracht. Het was een heerlijk moment, en ze voelden hoe Abaddons gif langzaam uit hun lichamen verdween. Even was er geen oorlog, geen strijd. Even was er rust en broederschap. Toen ze zich weer helemaal beter voelden, maakte Ma Zhu gebruik van de serene sfeer om een voorstel te doen.

“Weet je, Amenhotep, waarom vechten we eigenlijk? Zullen we niet weer eens om de tafel gaan zitten, om te kijken of we onze visies niet toch kunnen verenigen?”

Amenhotep pakte het niet zo goed op.

“Je bent gewoon bang om te sterven! Over mijn lijk dat ik communisme toelaat in mijn wereld!” Hij stond op en draaide zich naar Ma Zhu. “Maak je klaar om een dood te sterven die duizendmaal pijnlijker is dan die van Abaddon!”

Ma Zhu schrok. Hij dacht dat hij een soort kameraadschap had opgebouwd met Amenhotep. Waarom reageerde zijn mede-god zo? Ma Zhu keek om zich heen. Hij zag de andere Ancients in de schuilplaats van Abaddon: Berserker, Bhaal, Fragsworth, Mammon, Morgulis, Pluto, Rashon en Sniperino. Allemaal Ancients die te maken hadden met hebzucht, woede, strijd en dood. Geen wonder dat Amenhotep zo reageerde.

“Amenhotep, je bent jezelf niet! Kijk naar de Ancients! Die hebben dit effect op je!” probeerde Ma Zhu.

“Dat zeg je alleen maar omdat je de Ancients voor jezelf wil hebben!”

“Niet waar!”

“Jawel!” Dat gezegd hebbende, balde hij zijn vuisten en sloeg hij Ma Zhu in zijn borstkas. Die laatste voelde de klap en realiseerde zich dat hij Amenhotep niet zou kunnen ompraten. Hij stond op en begon te rennen. Harder en harder. Hij liet zijn spullen achter en rende heel ver weg, naar landen waar Amenhotep hem nooit zou opzoeken. Hij vluchtte naar het verre oosten.

Amenhotep zag hem gaan, maar ging niet achter hem aan. Dat was niet nodig. Hij had wat hij wilde: de 27 Ancients. Hij had alle macht om de wereld precies te vormen zoals hij dat wilde.

Met de vlucht van Ma Zhu kwam er een einde aan de First War of the Skies. Amenhotep ging ervanuit dat dat de enige en laatste oorlog zou zijn, maar zoals de naam al doet vermoeden, was niets minder waar. Gelukkig maar voor Phandoryss, die had zitten smullen van deze oorlog en hunkerde naar meer.

Week van vrede

Nadat Amenhotep alle Ancients had bemachtigd, volgde een week van vrede. Tijdens deze 7 dagen had de god de tijd om de wereld in te vullen volgens zijn kapitalistische visie.

Op de eerste dag maakte hij de landschappen. De tot dan toe lege grond in de wereld van Clicker Heroes veranderde hij in bossen, droge vlaktes, woestijnen, stranden, modder, rotsland, spelonken, steenvelden, toendra’s, astrale kloven en bloedvelden. Toen hij klaar was, leek de wereld net een Catan-bord. Vol bewondering keek Amenhotep naar zijn creatie. Wat had hij dat goed gedaan! Tevreden ging hij slapen. Daarmee was de eerste dag voorbij.

Op de tweede dag schiep Amenhotep gemene wezens, zoals Angry Potatoes, Grablins, Tyrantulas en Turtloids. Hij verdeelde de wezens over de verschillende landschappen van Clicker Heroes en liet ze goud poepen wanneer ze werden verslagen. Tevreden keek de god naar de wereld, met overal op hol geslagen monsters. Hij ging weer slapen. Toen was ook de tweede dag voorbij.

Op de derde dag maakte Amenhotep goedaardige wezens. Hij maakte tovenaars, zoals Broyle Lindeoven en Referi Jerator. Hij maakte koningen en koninginnen, zoals Midas en Madzi. Ook maakte hij doodgewone burgers, zoals Ivan en Brittany. Onder de burgers die hij maakte, waren ook wezens die later Rangers zouden worden, zoals Atlas en de Dread Knight.

De goedaardige wezens noemde hij heroes. Hij schonk hen de kracht van het egoïsme, en gaf hen de opdracht om zoveel mogelijk monsters te doden en zoveel mogelijk geld te verdienen. Ze waren vervolgens vrij om dat geld te besteden zoals het hen goeddunkte, zolang ze maar 30% van alles wat ze verdienden aan Amenhotep afstonden. Hij was immers hun god, en als god moest hij wel de rijkste blijven.

De heroes gingen druk aan de slag. De god van het westen keek toe hoe monsters werden afgeslacht en hoe zijn eigen berg met geld groeide. Dat was pas macht! Tevreden ging hij slapen. En zo was ook de derde dag voorbij.

Op de vierde dag deed Amenhotep helemaal niets. De god werkte maar vier dagen per week, en donderdag was zijn vaste parttime dag. Hij kocht een grote zak chips van al het geld dat zijn heroes voor hem hadden verdiend, en ging lekker onderuit zitten terwijl hij genoot van het beeld van zijn schepping.

Het ging er wild aan toe. Hij had de heroes zo egoïstisch gemaakt, dat ze niet alleen maar tegen monsters aan het vechten waren, maar ook tegen elkaar! Verschrikt zag hij hoe een van woede kokende Broyle Lindeoven zijn medetovenaar Referi Jerator levend verbrandde en zijn geld stal. Ook Midas moest het ontgelden: Madzi wilde haar koninkrijk uitbreiden, en de makkelijkste manier om nieuw gebied te krijgen was om koning Midas te doden en zijn gebied te claimen.

“Oh nee”, dacht Amenhotep, “ik moet iets doen voordat dit uit de hand loopt! Maar niet vandaag, want vandaag is mijn parttime dag.”

Iets minder tevreden ging de god die avond naar bed, en zo eindigde ook de vierde dag.

Op de vijfde dag gaf Amenhotep leven aan een aantal extra goden.

  • Hij schiep Athena, godin van de oorlog, om de oorlogszucht van zijn heroes een beetje in toom te kunnen houden.
  • Hij schiep Aphrodite, godin van de liefde, zodat heroes zich konden voortplanten en het ras niet uit zou sterven wanneer ze elkaar teveel hadden vermoord.
  • Hij schiep Shinatobe, godin van de wind, opdat de winden de hele wereld over konden reizen en het Amenhotep konden vertellen als het ergens niet zo goed ging met zijn creatie.
  • Ook schiep hij Wepwawet, god van de openingen, zodat Amenhotep door het multiversum kon reizen en tips kon krijgen van zijn mede-goden over het beheren van een wereld.

De god van het westen stuurde zijn nieuwe kameraden op pad en vol trots zag hij hoe ze één voor één hun opdrachten vervulden. Athena maakte de heroes wat minder moordzuchtig, Aphrodite spoorde hen aan om zich voort te planten, Shinatobe creëerde winden die over heel de wereld vlogen, en Wepwawet bouwde portalen naar andere dimensies. Alles leek goed te gaan, en met teruggekeerde moed kroop Amenhotep die avond zijn bed in. Het einde van de vijfde dag.

Op de zesde en zevende dag gebeurde er niet zoveel. Amenhotep genoot van zijn weekend en zijn heroes waren weer bezig monsters te vermoorden. “Poeh,” zei hij tegen zichzelf, “Ik wou dat alle dagen zo waren zoals vandaag.”

Wat hij niet wist, was dat onrust op de loer lag, en dat deze twee dagen de laatste dagen van vrede zouden zijn voordat er een nieuwe oorlog uitbrak…